Falen, een bijzonder beladen onderwerp in België. In onze maatschappij is succes vaak het absolute en enige model, of zo lijkt het soms wel. Onze prestatiedrang begint al vroeg: op de schoolbanken leren we dat falen en zittenblijven geen optie zijn. Kinderen ontwikkelen gevoelens van schaamte tussen hun zesde en tiende levensjaar en krijgen op dat moment in de gaten dat ook anderen een mening hebben over hen. Faalangst en minderwaardigheidsgevoelens steken al heel gauw de kop op.[1] En het betert er niet op als we ouder worden, want wie faalt in zijn liefdesleven of met zijn of haar bedrijf wordt wel eens scheef bekeken. Dat zorgt er op zijn beurt voor dat falen in een taboesfeer terechtkomt, omdat (openlijk spreken over) falen not done blijkt te zijn.
“We creëren een Facebook-werkelijkheid waar alles rozengeur en maneschijn is, maar het leven is net iets complexer dan dat”[2] zegt ook Paul Iske, hoogleraar en internationaal spreker. In onze maatschappij worden mislukkingen weggemoffeld onder de mat, en dat maakt het steeds moeilijker om er openlijk over te spreken. “Als je weet dat 90% van de ondernemersplannen mislukt, is het toch vreemd dat geen enkele onderwijsinstelling haar studenten daarop voorbereidt.”
Dat er op falen nog een groot taboe rust, werd ons nogmaals duidelijk toen we het topic aansneden als derde thema voor onze podcast. Falen gaat nog veel te vaak gepaard met schuldgevoelens en schaamte, maar ook met vooroordelen en een slechte naam. In onze maatschappij worden mislukkingen vaak doodgezwegen. Dat is niet alleen bijzonder jammer omdat erkenning nodig is om te herstellen, maar ook een groot verlies: in die mislukking schuilt natuurlijk heel wat onontbeerlijke informatie voor de toekomst.
“Succes is het vermogen om keer op keer te falen zonder daarbij je enthousiasme te verliezen.” – Winston Churchill
Wist je dat Walt Disney meermaals failliet ging alvorens hij succesvol werd? Zijn geheim: nooit opgeven. En dat die les niet louter een sprookje is, wordt bevestigd door de Failing Forward-beweging waarin falen wordt gezien als een goede leerschool voor de toekomst. Dat vindt ook Rihanna trouwens, die ‘Never a failure. Always a lesson’ onder haar sleutelbeen liet tatoeëren.
Er is nog heel wat werk aan de winkel, zeker als je weet dat heel wat landen helemaal anders kijken naar falen. Belgische ondernemers mogen na een faling – die zij zelf niet door fouten in de hand hebben gewerkt – in principe opnieuw een zaak oprichten, maar een lening verkrijgen en zelfs een bankrekening openen is een ander paar mouwen. Met een faillissement achter je naam groeit het wantrouwen in België bijzonder hard. Amerikaanse ondernemers die failliet zijn gegaan, ondervinden helemaal niet dezelfde tegenstand wanneer ze een volgende onderneming willen opstarten. “Mensen die briljant failliet zijn gegaan - waarbij dus geen sprake is van fraude, opzet of verwijtbare onkunde - zouden moeten worden aangemoedigd om hun aspiraties als ondernemer alsnog waar te maken. Zij verdienen absoluut een tweede kans. In België en Nederland is dat helaas niet zo. Daar ben je na zo’n faling als ondernemer verbrand. Terwijl je in de Verenigde niet eens meetelt als je niet overkop bent gegaan.”[3]
Tijd om het taboe rond falen aan te pakken. Ook bij 50 Koffies doen we de komende weken onze duit in het zakje door met onze eigen #faalverhalen naar buiten te komen. Om de Facebookrealiteit te challengen en om te tonen dat het bij iedereen wel eens tegenzit, maar vooral om te bewijzen dat falen draagbaarder wordt als het gedeeld wordt. Houd onze nieuwsbrief en blog de komende weken zeker in de gaten!
[1] 17-19 Psychologie De kracht van falen.pdf (instituutvoorfaalkunde.nl) [2] “In België ben je na een faillissement verbrand als ondernemer. Terwijl mislukking net een springplank naar succes kan zijn” (bloovi.be) [3] “In België ben je na een faillissement verbrand als ondernemer. Terwijl mislukking net een springplank naar succes kan zijn” (bloovi.be)
Comments