Tijd voor een nieuw thema bij 50 Koffies, want na ‘ondernemerschap’ duiken we nu in het thema ‘intrapreneurship’! Intrapreneurs: wie zijn ze en wat doen ze? We gaan op zoek naar meer informatie, leuke verhalen en tips. In onze nieuwsbrief zullen we de komende weken bekende en minder bekende verhalen naar voren brengen. We bijten de spits af met het verhaal van Yana, die voor 50 Koffies haar carrière startte bij L’Oréal.
“Wie ons al even volgt, weet ondertussen wel dat ik vóór 50 Koffies een aantal jaren voor L’Oréal werkte. Een kinderdroom die uitkwam, want tijdens mijn jeugd droomde ik al van een internationale carrière bij dat bedrijf. In het kapsalon van mijn ouders kwam ik vaak in aanraking met de producten van L’Oréal en met de medewerkers, en daardoor wist ik al vroeg dat ik mijn eigen internationale carrière er wilde uitbouwen. Ik trok mijn stoute schoenen aan en vertelde Michael Dupont, de vertegenwoordiger in het kapsalon van mijn ouders, over mijn droom. Na zijn advies stemde ik mijn studiekeuze – een bachelor in de marketing en een internationale master in Londen – zelfs af op mijn droom. Tijdens mijn laatste jaar solliciteerde ik voor een stageplek. Ik geraakte na een aantal proeven binnen en kon starten als Trade Marketeer. Mindblown stortte ik me op mijn job en mijn verantwoordelijkheden.
Na zes maanden kreeg ik het nieuws dat ik na mijn stage mocht blijven bij L’Oréal en dat ik vanaf dan tewerkgesteld zou worden als Product Manager. Een stapje dichter bij mijn droom. Ik kreeg drie beautymerken toevertrouwd die nieuw waren in het gamma. Dat maakte dat ik – samen met Michael Dupont, die ondertussen mijn manager was geworden – hard moest knokken om die nieuwe producten op de rails te krijgen. Bloed, zweet en tranen; maar dan wel met een missie. Want aan de hand van deze job wilde ik tot bij het product management van L’Oréal Professionel geraken: het grootste merk (met het grootste marktaandeel) binnen de divisie van de professionele producten. Van zodra ik wist dat er een plekje vrijkwam bij dat team, ben ik naar de divisiedirecteur gestapt om te solliciteren.
Een belangrijke stap met impact, want ik kreeg de job (én de bijhorende verantwoordelijkheden). Events organiseren, voorbereiden, vergaderen en vooral lange dagen zorgden ervoor dat mijn werk mijn leven stilaan opslokte. Ik vond het niet echt een probleem om veel of lang te werken, want ik leefde voor mijn job. Toch begon er stilaan iets te knagen. Na de zoveelste mental breakdown ben ik naar Michael gestapt, die me suste met de woorden: “op het einde van de rit verkopen wij water met zeep.” Een advies dat mij heel goed heeft gedaan en dat ik vandaag ook nog vaak toepas in mijn eigen situatie, ook al gaat het nu niet meer om haarverzorging.
De druppel die de emmer deed overlopen kwam nog iets later. Op een gegeven moment besliste een collega met jarenlange ervaring om te vertrekken. Ze werd onmiddellijk na haar vertrek vervangen, haar naam werd amper nog genoemd en daarmee was de kous af. Dat deed me nadenken: ik geef hier dagdagelijks het allerbeste van mezelf – samen met de rest van het team – maar waarom? Het was een markant moment dat ervoor heeft gezorgd dat ik uiteindelijk de beslissing heb gemaakt om te gaan ondernemen. Ik zou minstens even hard moeten werken, maar ik doe het dan tenminste voor mezelf.
Als ik terugkijk op mijn carrière tot hiertoe, dan ben ik bijzonder dankbaar voor mijn corporate start. Ik heb heel wat te danken aan L’Oréal en aan de kansen die ik daar gekregen heb, aan het vertrouwen dat mij daar is geschonken en aan de mensen die ik er leerde kennen. Ik zie zeker en vast ook de voordelen van een carrière in een bedrijf als L’Oréal: ik werkte er in een groot bedrijf waar ik goed werd omringd door gelijkgezinde collega’s met dezelfde mindset die allemaal op dezelfde punten waren aangenomen. Die zware selectieprocedure van testen, stages en tijdelijke contracten zorgde voor een cultuur van ambitieuze medewerkers die zich volledig smijten voor het bedrijf. Het gemeenschappelijk enthousiasme is bijzonder stimulerend, maar het brengt uiteraard ook een bepaalde mate van competitiviteit met zich mee die ik niet altijd meer kon waarderen. Mijn intrapreneursverhaal vertel ik dus met een dubbel gevoel: blij dat ik het heb meegemaakt, maar nog meer tevreden over de keuzes die ik nadien heb gemaakt en die me hebben gebracht tot waar ik vandaag sta."
Comentarios